Δημιουργώντας καταφύγια στις καταιγίδες
Ήταν ο τίτλος του βιωματικού εργαστηρίου όπου συντόνισαν οι Αλεξάνδρα Βασιλείου και Βέρα Λάρδη, το Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου στη Θεσσαλονίκη. Ευχαριστούμε την Αντιγόνη Τσαρμποπούλου και το Πανελλήνιο Δικτύο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση για την πρόσκληση και όσες/όσους ταξίδεψαν από όλη τη Βόρειο Ελλάδα για να ανταμώσουμε! Περιγραφή εργαστηρίου Η σχολική χρονιά ξεκινάει μέσα σε δύσκολες συνθήκες, που προσθέτουν στις ήδη επιβαρυμένες ανάγκες της εκπαίδευσης. Η πανδημία του COVID-19 απαιτεί αντοχή στην αβεβαιότητα και προσαρμοστικότητα. Με τον νου μας στην ένταξη των προσφύγων -μέσα σε μία ατμόσφαιρα που εύκολα οδηγεί στη ματαίωση- και τον καθοριστικό ρόλο των εκπαιδευτικών σε αυτό, το εργαστήριο εξερευνά τους ρόλους: πρόσφυγας – αλληλέγγυος – ξενοφοβικός (όπως εκφράζονται μέσα από στάσεις και συμπεριφορές) σε παράλληλη εξερεύνηση των ρόλων θύμα – θύτης – σωτήρας. Σε αυτό το βιωματικό εργαστήριο αξιοποιούνται τεχνικές Ψυχοδράματος, Θεάτρου Playback και Processwork. Υποστηρίζουμε την πρωτοβουλία #SupportArtWorkers "Αξίωμα επιδιορθώσεων: Αν όλοι οι άλλοι τρόποι αποτύχουν, διάβασε τις οδηγίες χρήσης" Βιωματικό εργαστήρι για τη ματαίωση Η συνθήκη της πανδημίας διέκοψε, ανέτρεψε, ακύρωσε, μεγάλο ποσοστό καλλιτεχνικής δραστηριότητας. Οι συνέπειες ήταν οικονομικές, κοινωνικές, αλλά και προσωπικές. Επηρεάστηκαν σχέσεις, ομάδες, προγραμματισμοί. Οι περισσότεροι από εμάς αισθανθήκαμε ματαίωση, ανασφάλεια και θυμό ενώ, κάποιοι χάσαμε την επαφή με την δημιουργικότητά μας και μπήκαμε σε μία ανέμπνευστη παραίτηση. Σταδιακά άνοιξαν νέοι δρόμοι καλλιτεχνικής έκφρασης, αξιοποιήθηκε η τεχνολογία και το διαδίκτυο για δημιουργική παρουσία. Τώρα, αναρωτιόμαστε αν είναι μία προσωρινή συνθήκη και πόσο θα κρατήσει. Θα συνεχίσουμε από εκεί που το αφήσαμε ή θα χρειαστεί να αλλάξουμε τον τρόπο που δουλεύουμε; Είναι μια περίοδος επανεκκίνησης ή επαναπροσδιορισμού; Πως σχεδιάζουμε εκ του μηδενός, μέσα σε μια ατμόσφαιρα ματαίωσης; Μπροστά σε τόσες προκλήσεις χρειάζεται να ανατρέξουμε στο όραμα μας και το λόγο που κάνουμε τέχνη, για να αναζητήσουμε προσωπικές απαντήσεις, να επιβεβαιώσουμε ή να διαπραγματευτούμε την καλλιτεχνική μας ταυτότητα. Σε αυτό διαδικτυακό βιωματικό εργαστήριο διάρκειας 3,5 ωρών, θα εξερευνήσουμε την ματαίωση και πως μας επηρεάζει, θα ανατρέξουμε στο όραμα μας και στην καλλιτεχνική μας ταυτότητα, θα αναζητήσουμε δεξιότητες και ικανότητες που υποστηρίζουν το επόμενο βήμα και τρόπους που μπορούμε να λειτουργήσουμε, όχι ως θύματα μιας κατάστασης, αλλά ως φορείς πρόσφορης αλλαγής που διευκολύνει την προσωπική μας έκφραση, μέσα σε μία νέα καλλιτεχνική πραγματικότητα. Συντονίστριες εργαστηρίου: Βέρα Λάρδη (www.veralardi.gr) και Αλεξάνδρα Βασιλείου (www.processworkhub.gr) Η Βέρα Λάρδη είναι ηθοποιός και ψυχοδραματίστρια. Η Αλεξάνδρα Βασιλείου είναι κοινωνική ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια. Συνεργάζονται στην εκπαίδευση ενηλίκων, συντονίζοντας εργαστήρια που εστιάζουν στη προσωπική και επαγγελματική ανάπτυξη και ενδυνάμωση. Info: Το εργαστήριο θα πραγματοποιηθεί διαδυκτιακά. Διάρκεια εργαστηρίου 3,5 ώρες Ημερομηνία: Παρασκευή 12 Ιουνίου 2020 - Ώρες: 11:00-14:30 - Μέγιστος αριθμός συμμετεχόντων: 26 - Δήλωση συμμετοχής στο email:solidarity.sawgreece@gmail.com με θέμα: “Αξίωμα επιδιορθώσεων” - Κόστος: Χωρίς οικονομικό κόστος - Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας "Imagine art which is capable of rekindling values of care, kindness, compassion, action-taking, social justice and cooperation. I’d like art to take a larger social dimension. Art isn’t about stagnation, conformism, fear. Art is about risk taking, resistance, empowerment and transformation.If we are going to have to re-engineer society after coronavirus." Images and text taken from Medium.com https://medium.com/@CarmenSP/what-should-we-expect-from-art-in-the-next-few-years-decades-and-what-is-art-anyway-be9f75c3d1ae What should we expect from art in the next few years/decades? And what is art, anyway? I had a dream last night. In my dream, our cities, communities and the natural environment are the museums and galleries of tomorrow. In my dream, the traditional exhibition spaces and art objects (material objects) no longer exist, and artists, cultural agents and creative practitioners collaborate with citizens, communities and professionals from other sectors (scientists, farmers and politicians) to design better systems and to co-create activities and programmes that encourage creativity and bring about social change. The main reason that led me to work in the arts and cultural sector in the first place was the transformative power I believed it had. Art is intimacy and inspiration. Not only does it transform the physical spaces it occupies but also the people it comes in contact with. I have always thought that art should not only be understood as an act of creating/producing/exhibiting material objects and/or digital experiences. It should also be the way in which individuals approach/organise/structure life, and their willingness to care for themselves and for others. The French philosopher Foucault identified, more eloquently, this same idea in the 20th century: “What strikes me is the fact that in our society, art has become something which is related only to objects and not to individuals, or to life. That art is something which is specialized or which is done by experts who are amsts. But couldn’t everyone’s life become a work of art? Why should the lamp or the house be an art object, but not our life?” These words seem particularly relevant in a world where we will have to learn to live with coronavirus over a prolonged period of time. In a world where scientists estimate the arrival of new pandemics every 5–10 years as a direct result of our way of living. In a world dominated by alpha males of the likes of Trump, Putin, Bolsonaro, Boris Johnson, López Obrador, that are putting the lives of millions at risk for the sake of capitalism. Michael Moore too, who from an influential position in the media, reiterates in his latest film Planet of Humans a damaging premise: Renewable energy doesn’t work. In a world where we are already confronting critical interconnected challenges: climate change, the refugee crisis, food scarcity, system collapse, etc. I think it is essential that we continue asking these questions: what is the role of art at a time of social transformation? Why do we make art, for whom and does it make sense to continue using the same formats and materials? What should art be focusing on and what difference can it make? How far can artists go in social transformation without renouncing their role as creators/artists? When does it stop being art? Can the art world provoke and drive social transformation, a shift in values, making us rethink our relationship to material culture? Can it reveal new definitions of what progress means? Without doubt, the current situation leads us to question/rethink/reimagine the way art institutions, art practices and artists operate. I recently came across an interesting proposal by Curator Hans Ulrich Obrist in response to coronavirus. The text is taken from ARTnews: “Hans Ulrich Obrist has revealed his own idea to help foster art-making in the time of a pandemic: a vast public arts project on the scale of Franklin D. Roosevelt’s Great Depression–era work-relief programs…From 1935 through 1943, artists enlisted by PWAP and WPA produced roughly 15,000 public artworks, including murals, motivational posters, and sculptures for government buildings”. Back in 2018, I started working on an idea for a long-term project that revolves around the following questions: 1) What would happen if, for a period of one year, a large number of artists (established and non-established) decided to change their ‘studio-hermit’ practices and object-based art productions for a non-object, non-material = more participatory, social/community-based practice? 2) To what extent is the art/cultural sector (funding bodies, institutions, foundations, curators, critics, artists, producers, etc.) preparing itself to operate in a future with resource scarcity: energy, materials, food or water? *I would like to see more funding opportunities dedicated to supporting new (and more sustainable) ways of creation, production and distribution of artworks, projects and events. 3) How realistic is it to keep creating/making/doing business as usual if there isn’t a solid/fair/sustainable structure/infrastructure in place that can sustain what we create/do? Shouldn’t we be putting all our energy/resources/time/effort to design/build/rebuild/demand stronger systems/infrastructures/frameworks? And I apply this reasoning to all sectors, including my own: Arts and Culture. I wonder if we should “pause” that impulse of creating objects and material stuff until we have a clearer idea of how we are going to continue living on this planet. Can we redirect all of that creativity towards something else? Maybe towards something that is more useful to our present communities/society? Luc Meier’s presentation at Paradigm Shift Forum, Mapping Festival 2019. Curated by Carmen Salas.What I am proposing isn’t linked to the materiality of the art object itself but to the impact of the art practice, and the characteristics and potential of the system that sustains it. It is about placing the emphasis on ideas, values, knowledge exchange, wisdom, tools for change, etc. or as Domenico Dom Barra once said: “it is about shifting the focus from the art piece to the art practice and from the artist to the community, art can influence society with its practices. We should engage in those that can help nurture human values and positive counter-narratives. It’s about acting and not about making”. This initiative doesn’t necessarily need to be “vast”. I believe small gestures/actions are in the end more powerful than spectacular works of art — think Eliasson’s blocks of ice brought to London from Greenland so the public could observe/interact with them while melting outside the Tate Modern. If art is a reflection of who we are, of what is meaningful, what we value and of our principles…If the work of art mirrors who the artist was at the moment of its production, what I hope is that in those moments and what comes after, art/artists are more conscious and socially engaged. Imagine art which is capable of rekindling values of care, kindness, compassion, action-taking, social justice and cooperation. I’d like art to take a larger social dimension. Art isn’t about stagnation, conformism, fear. Art is about risk taking, resistance, empowerment and transformation. If we are going to have to re-engineer society after coronavirus, we need art that is less about individualism and the “artistic genius” and more about artists and institutions that focus on systematic solutions and collective/collaborative practices that foster community care and participation, collective consciousness and action-taking. Can we use this time to 1) identify and analyse the weaknesses, strengths and opportunities of our sector 2) think and discuss how to build a stronger, fairer, more resilient and sustainable sector 3) plan/design the next steps accordingly? Moving content online and commissioning artists/cultural practitioners to create new digital content/activities is important but, in my honest opinion, I think we should also use a bit of that money/time/energy/resources to create think tanks/work groups, etc. (where we involve institutions, artists, funders, governments and citizens) to discuss structural problems and design solid and long-lasting strategies. We don’t need an over saturation of content/activities as if there is no tomorrow. What we need is a stronger sector. Thanks for reading, and stay safe. *Author: Carmen Salas. Text proofread by Alejandra Johnson. Written by Carmen Salas Independent Curator & Cultural Producer [art+tech, society, digital culture] https://carmensp.com/ Στα πλαίσια της αλληλεγγύης και συναντώντας τη συλλογική ανάγκη για ανθρώπινη επαφή περισσότεροι από 100 συνάνθρωποί μας ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας και συμμετέχουν στις ολιγομελείς ομάδες ψυχολογικής στήριξης με την υποστήριξη του Κέντρου Ψυχοδραματικών Συναντήσεων Αθηνών.
Παρότι η ανθρώπινη ιστορία έχει καταγράψει και άλλες περιόδους συλλογικής κρίσης, για τους περισσότερους από εμάς οι σημερινές συνθήκες είναι πρωτόγνωρες και κάθε ένας και κάθε μία μας τις βιώνει με διαφορετικό τρόπο. Είναι σημαντικό το διάστημα που Μένουμε Σπίτι να νιώθουμε ότι υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι με τους οποίους μπορούμε να μοιραστούμε τις ανησυχίες μας. Οι ομάδες ψυχολογικής υποστήριξης έχουν σαν σκοπό να δημιουργήσουν ένα ανθρώπινο δίκτυο σύνδεσης και μοιράσματος και να δώσουν χώρο στις σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Αν ενδιαφέρεστε να συμμετάσχετε, παρακαλούμε, επισκεφθείτε τον ιστότοπό μας (www.psychodramath.gr) και συμπληρώστε την αίτηση συμμετοχής Στις 6-8 Μαρτίου 2020, βρεθήκαμε με την Αλεξάνδρα Βασιλείου στο Institut für Prozessarbeit στη Ζυρίχη. Την Παρασκευή 6 Μαρτίου είχαμε την ευκαιρία να παρουσιάσουμε το project GR Refugees και τις εκπαιδευτικές και καλλιτεχνικές δράσεις που οργανώσαμε ή συμμετείχαμε τα τελευταία πέντε χρόνια με θέμα την εκπαίδευση και ευαισθητοποίησης γύρω από την προσφυγική κρίση. Το Σαββατοκύριακο 7-8 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε επαγγελματική επιμόρφωση με θέμα: Personal and professional well-being when working with traumatized clients or fields. Ποιος φροντίζει αυτούς που φροντίζουν; Μια επαγγελματική επιμόρφωση για εργαζόμενους/ες που εργάζονται εκτεθειμένοι σε πεδία τραύματος. On 6-8 March, 2020 we traveled with Alexandra Vassiliou to Institut für Prozessarbeit, Zurich Switzerland. On Friday, March 6, we had the opportunity to present our project GR Refugees as well as the educational and artistic interventions which we organized or participated in, over the past five years regarding the refugee crisis. Over the weekend, March 7-8, we facilitated a training seminar titled: Personal and professional well-being when working with traumatized clients or fields. Who takes care of the caretakers? A training seminar for professionals in the role of caretaker who are exposed to trauma in their work environment. Friday, March 6 presentation 6-8 March, 2020 Seminar
Personal and professional well-being when working with traumatized clients or fields.
A weekend seminar for professional groups working with traumatized clients and fields. Facilitators: Alexandra Vassiliou, Ph.D. (Processwork Diplomate) & Vera Lardi (Psychodrama Therapist) Who takes care of the caretakers? A training seminar for professionals in the role of caretaker who are exposed to trauma in their work environment. Working with a traumatized clientele can be complicated and stressful and is often connected with workers’ burnout. How can a team be more productive, take care of their well-being, personal and professional growth, and minimize burnout of its members? How are the dynamics typically appearing in environments like this (individual experiences and interactions in the team) often connected to the larger social and political field in which it operates? And why is that important to know? In this training seminar we will explore trauma and marginalization as an internal, relationship and field dynamic. We will focus on three areas:
Alexandra Vassiliou, Ph.D. and Vera Lardi draw on their extensive experiences as professionals in the field, as community workers and trainers. Their methodological approach is based on Processwork, Social Psychology and Psychodrama. Over the years they have developed their own tools in working with professionals dealing with traumatized individuals and groups. This training seminar combines theory and experiential exercises, in order to deepen our understanding of the above dynamics and provide space to further develop our skills. Who should attend? Professionals who are working with marginalized groups or individuals in therapeutic institutions, social services, community centers, NGOs and refugee organizations. The facilitators Alexandra Vassiliou, Ph.D. and Vera Lardi draw on their extensive experiences as professionals in the field, as community workers and trainers. They offer training, supervision and team-building support for professionals working in Non Government Organizations that provide support for refugees in Greece (Medicins Sans Frontiers – Athens Day Care Center, Arsis – Support for Youth, Diotima – Gender Based Violence, Secours Islamique France – Safe Spaces in Camps for women and children, Greek Council for Refugees, etc). They also facilitate trainings for school teachers in educational settings that include refugee and migrant students (University of Athens, Pedagogical Institute of Cyprus, Public Schools in Athens and Lesvos, Greece). processworkhub & www.veralardi.gr Intro Evening (open to all who are interested) Venue Institut für Prozessarbeit, IPA, Binzstrasse 9, 8045 Zürich Dates / Times Friday, March 6th, 7 -9 pm Topic Alexandra Vassiliou and Vera Lardi introduce their overall approach and give practical examples of how their work in Greece. This event is open to everyone interested. Cost The suggested donation is CHF 20.00 (collection takes place at the event) Registration required here Seminar / Workshop (open to all who are interested) Venue Institut für Prozessarbeit, IPA, Binzstrasse 9, 8045 Zürich Dates / Times Saturday, March 7 / 10 am to 6 pm & Sunday, March 8 / 10 am to 5 pm Costs External participants CHF 550.00 Students IPA Elective seminars CHF 500.00 Students IPA DLG-Phase 2 & ASP Mandatory seminars included in course fees Registration required here Language The Seminar will be translated (EN/DE, DE/EN)
Η Refraim Team, έπειτα από πρόσκληση του τμήματος Νοσηλευτικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας πραγματοποίησε δύο βιωματικές επιμορφώσεις με τίτλο:
Χτίζοντας Σχέση Εμπιστοσύνης με τον Ασθενή Τα εργαστήρια, που πραγματοποιήθηκαν στις 7 και 9 Δεκεμβρίου 2019 στη Λάρισα και τη Λαμία, παρακολούθησαν επαγγελματίες υγείας, φοιτητές και φοιτήτριες των τμημάτων νοσηλευτικής του πανεπιστημίου. Υπεύθυνοι για τον σχεδιασμό και τη υλοποίηση ήταν η Βέρα Λάρδη και ο Χρήστος Θεοχαρόπουλος σε συνεργασία με την διεπιστημονική ομάδα του πανεπιστημίου: Κωσταντίνο Γουγουλιάνη, Χρυσή Χατζόγλου, Φωτεινή Μάλλη, Ουρανία Κώτσιου και Άρη Βασιλόπουλο. Στην επιμόρφωση χρησιμοποιήθηκε το θέατρο ως μέσο διερεύνησης των βασικών παραγόντων που επηρεάζουν την επικοινωνία του επαγγελματία υγείας με τον ασθενή και ως μέσο πρακτικής άσκησης πάνω σε δεξιότητες που ενισχύουν τη δημιουργία σχέσης εμποστοσύνης όπως η ενσυναίσθηση, η ενεργητική ακρόαση, η γλωσσική, παραγλωσσική και εξωγλωσσική επικοινωνία. Για αυτόν τον σκοπό αξιοποιήθηκαν:
Λίγες σκέψεις μετά το εργαστήρι που κάναμε στη Σάμο. Μετά από πρόσκληση του Κέντρου Πρόληψης Σάμου Φάρος βρεθήκαμε να συντονίζουμε μαζί με την Αλεξάνδρα Βασιλείου ένα βιωματικό εργαστήριο με τίτλο “Πως χτίζουμε κοινότητες”. Συχνά συνδυάζουμε τα εργαλεία μας φροντίζοντας να συμπληρώνουμε την συζήτηση με βιωματικές ασκήσεις, παιχνίδια και θεωρία.
Το σαββατοκύριακο 23-24 Νοεμβρίου, βρεθήκαμε, λοιπόν, στη Σάμο για δύο βιωματικά εργαστήρια, ένα ανοιχτό στο κοινό και ένα για τους εργαζόμενους και εργαζόμενες στο Κέντρο Πρόληψης. Η Σάμος είναι ένα από τα νησιά μας που αντιμετωπίζει μεγάλες προκλήσεις λόγω του προσφυγικού. Η τοπική κοινότητα στο Βαθύ προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην κανονικότητα που είχε συνηθίσει και την ένταση που δημιουργούν οι νέες πολύ δύσκολες, για όλους, συνθήκες. Το εργαστήριο του Σαββάτου είχε σαν στόχο να εξερευνήσουμε τρόπους αντιμετώπισης των προκλήσεων που βοηθούν στην αποφυγή της πόλωσης και ενδυναμώνουν την εποικοδομητική συνδιαλλαγή ανάμεσα στα μέλη της κοινότητας. Ήταν ανοιχτό για το κοινό και μπορούσε να το παρακολουθήσει όποια/ος επιθυμούσε. Βρεθήκαμε με μια ετερόκλιτη ομάδα: νεότεροι, γηραιότεροι, άντρες και γυναίκες, με διαφορετικές απόψεις, πολιτικές πεποιθήσεις, με λιγότερη ή περισσότερη εμπειρία σε βιωματικές επιμορφώσεις και οργανωμένες δράσεις. Η ομάδα αποτελούνταν από περίπου πενήντα μέλη της τοπικής κοινωνίας και 3-4 επισκέπτες όπως εμείς. Συναντηθήκαμε στην ισόγεια αίθουσα του ξενοδοχείου. Καθίσαμε σε κύκλο. Κάποια στιγμή, τους μοιράσαμε μεγάλα κομμάτια χαρτί. Σε κάποια έγραφε “κοινότητα είναι…” και σε κάποια άλλα “κοινότητα δεν είναι….” Τους καλέσαμε να χωριστούν σε μικρότερες ομάδες, να πάρουν ένα από τα χαρτιά και να συμπληρώσουν με μαρκαδόρους τη φράση. Παρατηρούσα τις ομάδες να δουλεύουν. Στην συνέχεια θα τους ζητούσαμε να κάνουν ομαδικά γλυπτά εμπνευσμένα από τις σημειώσεις τους. Η καρδία μου άρχισε να χτυπάει πιο δυνατά. Ήρθε η αμφιβολία. Ήμουν νεοφερμένη σε μία ομάδα που φαίνεται να διαπραγματεύεται έντονη σύγκρουση μέσα στην κοινότητά της λόγω των συνθηκών. “ Μήπως δεν μπουν στη διαδικασία; Μήπως νιώσουν ότι εκτίθενται; Οι περισσότεροι φαίνεται να μην έχουν ξανακάνει κάτι παρόμοιο. Μήπως αρνηθούν από αμηχανία;” Αυτά σκεφτόμουν λίγο πριν τους δώσω την οδηγία για την άσκηση. Η σωματική έκφραση έχει την μοναδική ιδιότητα να επιδρά άμεσα σε όποιον δεχθεί να μπει στην διαδικασία ανεξαρτήτως εμπειρίας, προσωπικών απόψεων και αναγκών. Δεν χρειάζεται καμία άλλη προϋπόθεση πέραν από την διάθεση να εμπιστευτείς τη διαδικασία. Και ναι, όλοι σε αυτήν την ομάδα δέχθηκαν- χωρίς εχέγγυα- να δοκιμάσουν, ανεξαρτήτως της στάσης και θέσης τους στην κοινότητα, γηραιότεροι, νέοι, παραδοσιακοί, συντηρητικοί, προκατειλημμένοι, μαχητικοί και διαλλακτικοί. Τα σώματα ζωντάνεψαν, πήραν αυθόρμητα μία στάση που εξέφραζε την εσωτερική τους διεργασία, τα χέρια αν και ακίνητα σε μία στάση αφηγήθηκαν ολόκληρες ιστορίες συμπερίληψης ή περιθωριοποίησης, σύγκρουσης και αποδοχής. Η κοινότητα συνδέθηκε, μάτια βούρκωσαν, η συγκίνηση σε κάποιες και κάποιους ήταν έκδηλη... Κράτησε για λίγο, μόλις μερικά λεπτά. Μετά τα χέρια κατέβηκαν, τα σώματα χαλάρωσαν, ξανακαθίσαμε στις καρέκλες. Περάσαμε στο επόμενο. Ασφαλώς δεν φτάνει να νιώσεις, χρειάζεται και να καταλάβεις. Τα θέματα δεν λύνονται έτσι απλά κάνοντας γλυπτά σε ένα εργαστήριο θεάτρου ή χορεύοντας σε ένα γλέντι στην πλατεία. Όμως τη στιγμή όπου όλοι αυτοί οι διαφορετικοί άνθρωποι στάθηκαν στο χώρο σε συμπλέγματα ομαδικών γλυπτών, τα σώματά τους αποκάλυψαν ταυτόχρονα την διαφορετικότητα και την βαθύτερη σύνδεση τους με την κοινότητα. Αυτή η βαθειά συγκινητική στιγμή για κάποιους συνέβαλλε μετά στο να διαπραγματευτούμε τον τρόπο με το οποίο κουβεντιάζουμε ως κοινότητα τα θέματα που αφορούν την συμβατική μας πραγματικότητα. Στα δεκαπέντε χρόνια που ασχολούμαι με την εκπαίδευση ενηλίκων έχω αξιοποιήσει επανειλημμένα το θέατρο playback και το παιχνίδι. Τα τελευταία χρόνια το ψυχόδραμα το κοινωνιόδραμα και η κοινωνιομετρία έχουν προστεθεί στην εργαλειοθήκη. Κάθε φορά εκπλήσσομαι με την δύναμη της σωματικής έκφρασης στη δουλειά με ενήλικες, την διαθεσιμότητα των ανθρώπων να μπουν στην διαδικασία και τον πλούτο που κερδίζω προσωπικά από την επαφή μαζί τους. Η ματιά του Κέντρου Πρόληψης για το εργαστήριο μας. εδώ "Πώς Χτίζουμε Κοινότητες" : Βιωματικό Εργαστήριο του Κέντρου Πρόληψης Π.Ε. Σάμου "Φάρος" Το Κέντρο Πρόληψης Π.Ε. Σάμου "Φάρος" διοργανώνει βιωματικό εργαστήριο συνάντησης, προβληματισμού και ανάπτυξης δεξιοτήτων, με τίτλο "Πώς χτίζουμε Κοινότητες" το Σάββατο, 23 Νοεμβρίου 2019, από τις 17.30 έως τις 21.30, στην αίθουσα εκδηλώσεων του ξενοδοχείου Aeolis στην πόλη της Σάμου. Το εργαστήριο απευθύνεται σε όλα τα μέλη της κοινότητας του νησιού της Σάμου ωστόσο, λόγω του περιορισμένου αριθμού συμμετεχόντων, είναι απαραίτητη η δήλωση συμμετοχής στα τηλέφωνα του Κ.Π., 22730.23443 & 87070-1 (8.30-14.30 καθημερινά). Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Περισσότερες πληροφορίες για το εργαστήριο Στο εργαστήριο θα εξερευνήσουμε με βιωματικό τρόπο την έννοια της κοινότητας. Τι είδους κοινότητες έχουμε ανάγκη σήμερα και πως τις χτίζουμε; Τι δώρα φέρνουμε στις κοινότητες που ανήκουμε, ποιες προκλήσεις αντιμετωπίζουμε; Θα αναφερθούμε σε δεξιότητες που μας βοηθούν να στηρίξουμε τη βιωσιμότητα μιας κοινότητας, αξιοποιώντας θεωρητική συζήτηση και βιωματικές ασκήσεις.
|
Archives
January 2024
Categories
All
|