 Art work: Μαρία Φιλοπούλου, υποβρύχιοι κολυμβητές Εμείς οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας και όσα ασχολούμαστε με την εκπαίδευσης συχνά χρησιμοποιούμε σχολικά ημερολόγια. Η έναρξη της χρονιάς είναι τον Σεπτέμβρη και η λήξη τον Ιούλιο. Ίσως είναι για πρακτικούς λόγους ή από τη συνήθεια να επιστρέφουμε στη παιδική ηλικία, άλλωστε με αυτήν καταπιανόμαστε συχνά στα γραφεία μας. Ίσως πάλι να είναι μία υπενθύμιση ότι είμαστε δια βίου μαθητευόμενα. Κάθε χρόνο, όταν πλησιάζει η καλοκαιρινή παύση, αναπόφευκτα έρχεται και ο απολογισμός για τη χρονιά που πέρασε. Κάπως έτσι φανταζόμουν πάντα τα Χριστούγεννα στην Αυστραλία.
Συχνά, βεβαίως, έρχεται η σκέψη ότι θα μπορούσες να κάνεις περισσότερα και ένας βασανιστικός προγραμματισμός για ότι έπεται. Ιδού λοιπόν ο απολογισμός της επαγγελματικής μου δράσης, τον παραθέτω από επαγγελματική συνήθεια και ως μία δική μου επίμονη υπενθύμιση ότι μαζί έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τον κόσμο. Τη χρονιά που κλείνει, συνεργαστήκαμε με άτομα και ομάδες στη προσωπική τους θεραπεία, δουλέψαμε με εκπαιδευτικούς στο πρόγραμμα Teach for Integration που υλοποίησε το ΕΚΠΑ, συναντηθήκαμε με Ουκρανές συναδέλφισσες στο πρόγραμμα Regeneration του Process-Oriented Work Institute in Ukraine, συστήσαμε το ψυχόδραμα σε μεταπτυχιακούς φοιτητές του πανεπιστημίου της Πάτρας, εισαγάγαμε ΛΟΑΤΚΙ+ θεματολογία σε εκπαιδευόμενα στο Εργαστήριο Διερεύνησης Ανθρώπινων Σχέσεων, εξερευνήσαμε με εκπαιδευόμενα στην υποκριτική τη δύναμη του εφαρμοσμένου θεάτρου στην δραματική σχολή της Αθηναϊκής Σκηνής και τέλος, ολοκλήρωσα ένα μεταπτυχιακό ψυχολογίας στο UCLan. Για εμένα αυτή η “σχολική” χρονιά κλείνει με πλούτο συναντήσεων, εξερεύνησης και προσωπικών προκλήσεων που αφορούν την υγεία μου, ευτυχώς όχι αξεπέραστων, το μάθημα περιορίστηκε σε μία δισκοκίλη. Επιμύθιο κατά Χιόνη: Μέσα στις μεγάλες προκλήσεις αυτής της ζωής η ανάρρωση βρίσκεται στη συνάντηση και την τέχνη. Εύχομαι ανάσες δροσιάς και συνύπαρξης! |
