Το Ψυχόδραμα: Βασικές αρχές και πρακτική
​
Το Σάββατο 15 Μαΐου πραγματοποιήθηκε εισήγηση με θέμα τις βασικές αρχές και την πρακτική του Ψυχοδράματος στους φοιτητές και τις φοιτήτριες του τμήματος ψυχικής υγείας παιδιών και εφήβων του πανεπιστημίου Πατρών που παρακολουθούν το μεταπτυχιακό πρόγραμμα “Εξαρτήσεις και Νέες Τεχνολογίες”. Σε αυτή τη συνάντηση, οι σπουδαστές/ τριες γνώρισαν την θεραπευτική προσέγγιση του Ψυχοδράματος και ήρθαν σε μία πρώτη επαφή με την πρακτική εφαρμογή του μέσα από βιωματικές ασκήσεις. Την εισήγηση έκανε η  ψυχοθεραπεύτρια ψυχοδράματος Βέρα Λάρδη. Μία γόνιμη συνάντηση με επαγγελματίες που, σε αυτές τις δύσκολες εκπαιδευτικές συνθήκες, αναζητούν να εμπλουτίσουν τις γνώσεις και τον επαγγελματικό τους ρόλους. 

Σήμερα οι ψυχοδραματιστές/στριες γιορτάζουμε τα πρώτα εκατό μας χρόνια.
​
Την 1η Απριλίου 1921, ο J. L. Moreno άνοιξε την πρώτη δημόσια ψυχοδραματική σκηνή στο κέντρο της Βιέννης μπροστά σε ένα κοινό 1000 ατόμων. Το θέμα της συνάντησης ήταν η πολιτική ένταση και η αντιπαράθεση που είχε ξεσπάσει μέτα την πρόσφατη πτώση της Αυστρο- Ουγγρικής Αυτοκρατορίας. Αν εξαιρέσουμε το αρχαίο δράμα και ότι μπορούσε να ορστεί ως πολιτικό θέατρο εκείνη την εποχή, ήταν η πρώτη φορά που αξιοποιείται η εκδραμάτηση για την  διερεύνηση ενός κοινωνικο- πολιτικού θέματος και μάλιστα με την ενεργό συμμετοχή του κοινού.
​
Σύντομη Ιστορική Αναδρομή 
Το Ψυχόδραμα δημιουργήθηκε από τον ψυχίατρο Jacob Levy Moreno. Ξεκινώντας από τα πάρκα της Βιένης όπου παρακολουθούσε τα παιδιά να παίζουν στις αρχές του 20ου αιώνα πειραματίστηκε με τη δραματική έκφραση και την κοινωνιομετρία ως θεραπευτικά μέσα. Μέσα στο χρόνο, η θεωρία και πρακτική του ψυχοδράματος εξελίχθηκε από τη συνεργάτη και σύντροφό του Zerka Moreno, τους μαθητές του και τους επιγόνους τους σε μία ψυχοθεραπευτική μέθοδο που αξιοποιεί την εκδραμάτιση στα πλαίσια της ομαδικής ψυχοθεραπείας.
Σύμφωνα με τον Haworth (2002), o Moreno έβλεπε το ψυχόδραμα και την ομαδική ψυχοθεραπεία ως δύο διαφορετικά πράγματα. Αρχικά το ψυχόδραμα φαίνεται ως διαμεσολαβητής στις σχέσεις που αναπτύσσονται στα πλαίσια της ευρύτερης κοινότητα. Αναζητώντας μία θεατρική φόρμα που θα συνέβαλλε στην κοινωνική αλλαγή δημιούργησε τη Ζωντανή Εφημερίδα μέσα από τη οποία έδωσε τη δυνατότητα στους συμμετέχοντες να διεργαστούν συλλογικά πάνω σε ένα επίκαιρο ζήτημα παρεμβαίνοντας στη σκηνική δράση, εκφράζοντας την άποψή τους και καθορίζοντας την έκβαση του “έργου”.
Συνεχίζει αναφέροντας ότι σχεδόν παράλληλα, ο Moreno ανέπτυξε την κοινωνιομετρία ως μία τεχνική κατά την οποία τα μέλη μίας ομάδας ακούγοντας μία σειρά ερωτήσεων ή οδηγιών καλούνταν να σταθούν στο χώρο ανάλογα με την απάντηση ή την προσωπική τους θέση στο εκάστοτε ερώτημα. Ακολούθησε το κοινωνιόγραμμα: ένα μεθοδολογικό εργαλείο με το οποίο μπορούσε να φέρει στο φως και να μελετήσει τις πεποιθήσεις, απόψεις, αλληλεπιδράσεις και βιώματα μίας κοινότητας ανθρώπων με στόχο την ανεύρεση λύσεων πάνω στα θέματα που την απασχολούσαν. Η συνδιαλλαγή των κοινωνικών ρόλων που αναδύονται από το κοινωνιόγραμμα ονομάστηκε κοινωνιόδραμα.

Αρχικά, ο Moreno αξιοποιούσε μόνο την κοινωνιομετρία στην θεραπεία. Σταδιακά εισήγαγε και άλλες τεχνικές στη διαδικασία και μέσα στα επόμενα χρόνια έδωσε μορφή σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε κλινικό Ψυχόδραμα. Στην διαμόρφωση του ψυχοδράματος καθοριστικό ρόλο έπαιξε η συνεργάτης και σύντροφος του Moreno, Zerka Moreno η οποία αφιέρωσε τη ζωή της στην καταγραφή, μετάφραση, διάδοση και εξέλιξη του έργου του και εισήγαγε το ψυχόδραμα σε κλινικά πλαίσια.
Το 1932 η Αμερικάνικη Ψυχιατρική Εταιρεία εισάγει για πρώτη φορά τον όρο ομαδική ψυχοθεραπεία αναφερόμενη στο έργο του Moreno (Tauvonb, 2002). Σήμερα, πέραν από το παραδοσιακό Μορενικό Ψυχόδραμα έχουν αναπτυχθεί εκλεκτικά μοντέλα στην κλινική πρακτική του ψυχοδράματος τα οποία συνδυάζουν και άλλες, κατά κύριο λόγο ψυχοδυναμικές προσεγγίσεις, όπως είναι το ψυχαναλυτικό και το ανθρωποκεντρικό ψυχόδραμα (Haworth, 2002). Παράλληλα, το ψυχόδραμα ενέπνευσε τη δημιουργία καλλιτεχνικών πρακτικών κοινωνικής παρέμβασης όπως είναι το πολύπλευρο έργο του Augusto Boal (1995) και το θέατρο Playback των Fox και Sallas ( Yiotis, 2020). 

Σε αυτές τις συναντήσεις θα αναζητήσουμε όψεις του εαυτού μας μέσα στη λογοτεχνία. Αξιοποιώντας το ψυχόδραμα θα ζωντανέψουμε και θα συνομιλήσουμε με πρόσωπα και φιγούρες που εμφανίζονται σε αγαπημένα μας κείμενα από την πεζογραφία, ποιήματα ή θεατρικά έργα. Θα αναζητήσουμε αυτές τις φιγούρες μέσα στις προσωπικές μας ιστορίες και θα αφουγκραστούμε τα μηνύματα που φέρνουν για τη δική μας πορεία στη ζωή. Η συνάντηση μαζί τους θα λειτουργήσει ως πηγή έμπνευσης για να γράψουμε δικά μας κείμενα και να δημιουργήσουμε ένα προσωπικό ανθολόγιο.

Θα δημιουργηθούν δύο ολιγομελείς ομάδες. Θα γίνουν πέντε τρίωρες συναντήσεις μέσω της πλατφόρμας zoom. Οι ομάδες απευθύνονται σε άτομα που ενδιαφέρονται να εστιάσουν στην προσωπική τους ανάπτυξη, αξιοποιώντας τη δημιουργική έκφραση μέσω της τέχνης. Δεν αξιολογείται η συγγραφική δεινότητα των μελών και δεν χρειάζεται προηγούμενη εμπειρία για τη συμμετοχή στις ομάδες.

Παρακαλώ προωθείστε σε άτομα που μπορεί να ενδιαφέρονται.

Συντονίστρια
Βέρα Λάρδη
Ψυχοθεραπεύτρια Ψυχοδράματος, Εκπαιδεύτρια Ενηλίκων
www.art-in-perspective.gr

Ημερομηνίες
ΟΜΑΔΑ Α
Δευτέρα: 22/3, 12/4, 3/5, 24/5, 14/6
Ώρα: 19:00-22:00
Δηλωσεις συμμετοχής έως 20/3

ΟΜΑΔΑ Β
Σάββατο:3/4, 24/4, 15/5, 5/6, 19/6
Ώρα: 11:00-14:00
Δηλωσεις συμμετοχής έως 30/3

Κόστος συμμετοχής
160 ευρώ
* Υπάρχει δυνατότητα για περιορισμένο αριθμό μερικής υποτροφίας.

Δηλώσεις συμμετοχής
Για να δηλώσετε συμμετοχή, στείλτε ένα εμαιλ στη διεύθυνση vlardi.drama@gmail.com  με τα παρακάτω στοιχεία:
Ονοματεπώνυμο
Διεύθυνση
Τηλέφωνο
email
 
Για περισσότερες πληροφορίες
Βέρα Λάρδη
Τηλ.: 6937657051, 2109816868.

Έναρξη νέας διαδικτυακής ψυχοδραματικής ομάδας διάρκειας τεσσάρων συναντήσεων. Σε πείσμα των καιρών επιμένουμε να συναντιόμαστε από όλα τα μέρη της Ελλάδα και του κόσμου διαδικτυακά.
Σε αυτήν τη δημιουργική ομάδα προσωπικής ανάπτυξης θα έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε τις βασικές τεχνικές του ψυχοδράματος.

Μέσα από βιωματικές ασκήσεις, τεχνικές θεάτρου playback και συζήτηση θα αφυπνίσουμε τον αυθορμητισμό και τη δημιουργικότητά μας με στόχο την προσωπική έκφραση και την ανεύρεση εναλλακτικών τρόπων επικοινωνίας και αφήγησης της προσωπικής μας ιστορίας. Δεν απαιτείται προηγούμενη εμπειρία. Οι συναντήσεις θα γίνουν μέσα από την πλατφόρμα του zoom. Περισσότερες πληροφορίες για το ψυχόδραμα εδώ

Συντονίστρια: Βέρα Λάρδη
Ψυχοθεραπεύτρια Ψυχοδράματος- Εκπαιδεύτρια Ενηλίκων

Ημερομηνίες: 13/2, 20/2, 27/2, 6/3
Ώρα: 16:00- 17:30
Κόστος: 90 ευρώ*
* Υπάρχει δυνατότητα για περιορισμένο αριθμό μερικής υποτροφίας.
Δηλώσεις συμμετοχής/ πληροφορίες: vlardi.drama@gmail.com
www.art-in-perspective.gr

Σάς εύχομαι να αγαπάτε ό,τι πρέπει ν' αγαπηθεί
να ξεχάσετε ό,τι πρέπει να ξεχαστεί.

Σάς εύχομαι πάθη, σας εύχομαι σιωπές.

Σάς εύχομαι να ξυπνάτε με τραγούδια πουλιών
και γέλια παιδιών.

Σάς εύχομαι να σέβεστε τη διαφορετικότητα των άλλων,
γιατί είναι σπουδαίο
να ανακαλύπτουμε την αρετή
και την αξία του καθενός.

Σάς εύχομαι να αντιστέκεστε στη στασιμότητα,
στην αδιαφορία και στ' αρνητικά της εποχής μας.

Τέλος, σάς εύχομαι να μην εγκαταλείψετε ποτέ την αναζήτηση,
την περιπέτεια, τη ζωή, την αγάπη,
γιατί η ζωή είναι μια θαυμάσια περιπέτεια
που κανένας δεν πρέπει να εγκαταλείπει
χωρίς να δώσει σκληρή μάχη.

Σάς εύχομαι ιδιαίτερα,
να είστε ο εαυτός σας,
περήφανοι γι' αυτό που είστε,
και να χαίρεστε,
γιατί η ευτυχία είναι το πραγματικό μας πεπρωμένο.

Ζακ Μπρελ,1968

Το Art in Perspective σε συνεργασία με το Prosesswork Hub  συμμετέχει στο Transition I Enter Communities of Body.

Η Βέρα Λάρδη (Art in Perspective) και η Αλεξάνδρα Βασιλείου (Processwork Hub) θα συντονίσουν ένα εργαστήριο με τίτλο “Εικονική Μετάβαση / Virtual Transition” για τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν στο πρόγραμμα Transition. Στόχος του εργαστηρίου είναι η μελέτη της μετάβασης σε ψηφιακά μέσα ως προσωπική και συλλογική διεργασία, η διερεύνηση των αλλαγών που φέρνει η χρήση ψηφιακών μέσων στην επικοινωνία, στην αίσθηση κοντινότητας ή απόστασης, στην αντίληψη του εαυτού και των άλλων, καθώς και των απαραίτητων δεξιοτήτων για την μετάβαση από μια ζώνη άνεσης και οικειότητας σε μια περιοχή νέων προκλήσεων.
Πηγή: Κινητήρας
Transition I Enter Communities of Body → Community Dance Residency
Το Community Dance Residency με θέμα την Μετάβαση και την ανταλλαγή Αφρικής και Ευρώπης, αρχικά σχεδιασμένο για την Άνοιξη του 2020 στο πλαίσιο του In Progress Feedback Festival, έρχεται ανανεωμένο με δημιουργικές προτάσεις να απαντούν στις προκλήσεις που ζούμε παγκοσμίως.
Ο Blaise Mangitukulu από την Λαϊκή Δημοκρατία του Κόνγκο, η Emilie Vaudou από την Γαλλία, η Patricia Woltmann από την Γερμανία και η Μαριλένα Σιταροπούλου από την Ελλάδα, θα συνεργαστούν από απόσταση, ψηφιακά και από κοντά. Στην Αθήνα, το Βερολίνο, το Λονδίνο, το Μπουκαβού και το Παρίσι, θα ανοίξουν κανάλια επικοινωνίας με τοπικές και διεθνείς κοινότητες, για να μιλήσουν για το σώμα και τους τρόπους με τους οποίους διαφορετικές κοινότητες βιώνουν και εκφράζουν την έννοια της μετάβασης μέσα από έργα community dance.
Οι δημιουργίες θα παρουσιαστούν αρχικά στον τόπο διαμονής και εργασίας κάθε καλλιτέχνη τον Νοέμβριο, ενώ η διαδικασία, τα ευρήματα, τα ερωτήματα, τα αδιέξοδα και οι νέες προτάσεις θα παρουσιαστούν τον Δεκέμβριο, στην Αθήνα και διαδικτυακά.
Τη σκυτάλη της καλλιτεχνικής διεύθυνσης του Residency παραλαμβάνει από την Αντιγόνη Γύρα, ιδρύτρια και καλλιτεχνική διευθύντρια του Κινητήρα, ο επί χρόνια συνεργάτης του Κινητήρα, Χρήστος Πολυμενάκος. Συνεργάτες-ειδικοί σε θέματα ψηφιακών μέσων και χορού, ψυχολογίας, community dance, λεκτικής επικοινωνίας χορογραφικής έρευνας και δημιουργίας, νομικών θεμάτων περί τα ψηφιακά μέσα και δημιουργικής ανατροφοδότησης προσφέρουν σημεία αναφοράς και, ανοίγονται, επιπλέον, ψηφιακά κανάλια επικοινωνίας με φυσικές και ψηφιακές κοινότητες οι οποίες αναπτύσσονται γύρω από τους θεματικούς άξονες του Residency.
Μείνετε συντονισμένοι και πάρτε μέρος σε μια πρωτότυπη διαδικασία, ή απλώς «Χορέψτε! Χορέψτε, γιατί ξαναγεννιόμαστε!»
Το Transition I Enter Communities of Body Residency είναι μια συνεργασία του Καλλιτεχνικού Δικτύου Παραστατικών Τεχνών, Κινητήρας (www.kinitiras.com), του Goethe-Institut Athen (www.goethe.de/athen), του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδος (www.ifg.gr) με το Flux Laboratory Athens (www.fluxlaboratory.com) και πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Γαλλο-Γερμανικού Πολιτιστικού Ταμείου.
Mέρος του residency υλοποιείται με την ευγενική υποστήριξη του Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου.

Δημιουργώντας καταφύγια στις καταιγίδες
Ήταν ο τίτλος του βιωματικού εργαστηρίου όπου συντόνισαν οι Αλεξάνδρα Βασιλείου και Βέρα Λάρδη, το Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου στη Θεσσαλονίκη. Ευχαριστούμε την Αντιγόνη Τσαρμποπούλου και το Πανελλήνιο Δικτύο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση για την πρόσκληση και όσες/όσους ταξίδεψαν από όλη τη Βόρειο Ελλάδα για να ανταμώσουμε!
   
Περιγραφή εργαστηρίου
Η σχολική χρονιά ξεκινάει μέσα σε δύσκολες συνθήκες, που προσθέτουν στις ήδη επιβαρυμένες ανάγκες της εκπαίδευσης. Η πανδημία του COVID-19 απαιτεί αντοχή στην αβεβαιότητα και προσαρμοστικότητα. Με τον νου μας στην ένταξη των προσφύγων -μέσα σε μία ατμόσφαιρα που εύκολα οδηγεί στη ματαίωση- και τον καθοριστικό ρόλο των εκπαιδευτικών σε αυτό, το εργαστήριο εξερευνά τους ρόλους: πρόσφυγας – αλληλέγγυος – ξενοφοβικός (όπως εκφράζονται μέσα από στάσεις και συμπεριφορές) σε παράλληλη εξερεύνηση των ρόλων θύμα – θύτης – σωτήρας.
Σε αυτό το βιωματικό εργαστήριο αξιοποιούνται τεχνικές Ψυχοδράματος, Θεάτρου Playback και Processwork.

Υποστηρίζουμε την πρωτοβουλία #SupportArtWorkers

"Αξίωμα επιδιορθώσεων: Αν όλοι οι άλλοι τρόποι αποτύχουν, διάβασε τις οδηγίες χρήσης"      Βιωματικό εργαστήρι για τη ματαίωση

Η συνθήκη της πανδημίας διέκοψε, ανέτρεψε, ακύρωσε, μεγάλο ποσοστό καλλιτεχνικής δραστηριότητας. Οι συνέπειες ήταν οικονομικές, κοινωνικές, αλλά και προσωπικές. Επηρεάστηκαν σχέσεις, ομάδες, προγραμματισμοί. Οι περισσότεροι από εμάς αισθανθήκαμε ματαίωση, ανασφάλεια και θυμό ενώ, κάποιοι χάσαμε την επαφή με την δημιουργικότητά μας και μπήκαμε σε μία ανέμπνευστη παραίτηση. Σταδιακά άνοιξαν νέοι δρόμοι καλλιτεχνικής έκφρασης, αξιοποιήθηκε η τεχνολογία και το διαδίκτυο για δημιουργική παρουσία.

Τώρα, αναρωτιόμαστε αν είναι μία προσωρινή συνθήκη και πόσο θα κρατήσει. Θα συνεχίσουμε από εκεί που το αφήσαμε ή θα χρειαστεί να αλλάξουμε τον τρόπο που δουλεύουμε; Είναι μια περίοδος επανεκκίνησης ή επαναπροσδιορισμού; Πως σχεδιάζουμε εκ του μηδενός, μέσα σε μια ατμόσφαιρα ματαίωσης;

Μπροστά σε τόσες προκλήσεις χρειάζεται να ανατρέξουμε στο όραμα μας και το λόγο που κάνουμε τέχνη, για να αναζητήσουμε προσωπικές απαντήσεις, να επιβεβαιώσουμε ή να διαπραγματευτούμε την καλλιτεχνική μας ταυτότητα.

Σε αυτό διαδικτυακό βιωματικό εργαστήριο διάρκειας 3,5 ωρών, θα εξερευνήσουμε την ματαίωση και πως μας επηρεάζει, θα ανατρέξουμε στο όραμα μας και στην καλλιτεχνική μας ταυτότητα, θα αναζητήσουμε δεξιότητες και ικανότητες που υποστηρίζουν το επόμενο βήμα και τρόπους που μπορούμε να λειτουργήσουμε, όχι ως θύματα μιας κατάστασης, αλλά ως φορείς πρόσφορης αλλαγής που διευκολύνει την προσωπική μας έκφραση, μέσα σε μία νέα καλλιτεχνική πραγματικότητα.

Συντονίστριες εργαστηρίου: Βέρα Λάρδη (www.veralardi.gr) και Αλεξάνδρα Βασιλείου (www.processworkhub.gr)

Η Βέρα Λάρδη είναι ηθοποιός και ψυχοδραματίστρια. Η Αλεξάνδρα Βασιλείου είναι κοινωνική ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια. Συνεργάζονται στην εκπαίδευση ενηλίκων, συντονίζοντας εργαστήρια που εστιάζουν στη προσωπική και επαγγελματική ανάπτυξη και ενδυνάμωση.

Info:
Το εργαστήριο θα πραγματοποιηθεί διαδυκτιακά.
Διάρκεια εργαστηρίου 3,5 ώρες
Ημερομηνία: Παρασκευή 12 Ιουνίου 2020
- Ώρες: 11:00-14:30
- Μέγιστος αριθμός συμμετεχόντων: 26
- Δήλωση συμμετοχής στο email:solidarity.sawgreece@gmail.com με θέμα: “Αξίωμα επιδιορθώσεων”
- Κόστος: Χωρίς οικονομικό κόστος
- Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας

"Imagine art which is capable of rekindling values of care, kindness, compassion, action-taking, social justice and cooperation. I’d like art to take a larger social dimension. Art isn’t about stagnation, conformism, fear. Art is about risk taking, resistance, empowerment and transformation.If we are going to have to re-engineer society after coronavirus."



Images and text taken from Medium.com
https://medium.com/@CarmenSP/what-should-we-expect-from-art-in-the-next-few-years-decades-and-what-is-art-anyway-be9f75c3d1ae


What should we expect from art in the next few years/decades? And what is art, anyway?
I had a dream last night. In my dream, our cities, communities and the natural environment are the museums and galleries of tomorrow. In my dream, the traditional exhibition spaces and art objects (material objects) no longer exist, and artists, cultural agents and creative practitioners collaborate with citizens, communities and professionals from other sectors (scientists, farmers and politicians) to design better systems and to co-create activities and programmes that encourage creativity and bring about social change.
The main reason that led me to work in the arts and cultural sector in the first place was the transformative power I believed it had. Art is intimacy and inspiration. Not only does it transform the physical spaces it occupies but also the people it comes in contact with. I have always thought that art should not only be understood as an act of creating/producing/exhibiting material objects and/or digital experiences. It should also be the way in which individuals approach/organise/structure life, and their willingness to care for themselves and for others.
The French philosopher Foucault identified, more eloquently, this same idea in the 20th century: “What strikes me is the fact that in our society, art has become something which is related only to objects and not to individuals, or to life. That art is something which is specialized or which is done by experts who are amsts. But couldn’t everyone’s life become a work of art? Why should the lamp or the house be an art object, but not our life?”
These words seem particularly relevant in a world where we will have to learn to live with coronavirus over a prolonged period of time. In a world where scientists estimate the arrival of new pandemics every 5–10 years as a direct result of our way of living. In a world dominated by alpha males of the likes of Trump, Putin, Bolsonaro, Boris Johnson, López Obrador, that are putting the lives of millions at risk for the sake of capitalism. Michael Moore too, who from an influential position in the media, reiterates in his latest film Planet of Humans a damaging premise: Renewable energy doesn’t work.
In a world where we are already confronting critical interconnected challenges: climate change, the refugee crisis, food scarcity, system collapse, etc. I think it is essential that we continue asking these questions: what is the role of art at a time of social transformation? Why do we make art, for whom and does it make sense to continue using the same formats and materials? What should art be focusing on and what difference can it make? How far can artists go in social transformation without renouncing their role as creators/artists? When does it stop being art? Can the art world provoke and drive social transformation, a shift in values, making us rethink our relationship to material culture? Can it reveal new definitions of what progress means? Without doubt, the current situation leads us to question/rethink/reimagine the way art institutions, art practices and artists operate.

I recently came across an interesting proposal by Curator Hans Ulrich Obrist in response to coronavirus. The text is taken from ARTnews:
“Hans Ulrich Obrist has revealed his own idea to help foster art-making in the time of a pandemic: a vast public arts project on the scale of Franklin D. Roosevelt’s Great Depression–era work-relief programs…From 1935 through 1943, artists enlisted by PWAP and WPA produced roughly 15,000 public artworks, including murals, motivational posters, and sculptures for government buildings”.
Back in 2018, I started working on an idea for a long-term project that revolves around the following questions:
1) What would happen if, for a period of one year, a large number of artists (established and non-established) decided to change their ‘studio-hermit’ practices and object-based art productions for a non-object, non-material = more participatory, social/community-based practice?
2) To what extent is the art/cultural sector (funding bodies, institutions, foundations, curators, critics, artists, producers, etc.) preparing itself to operate in a future with resource scarcity: energy, materials, food or water? *I would like to see more funding opportunities dedicated to supporting new (and more sustainable) ways of creation, production and distribution of artworks, projects and events.
3) How realistic is it to keep creating/making/doing business as usual if there isn’t a solid/fair/sustainable structure/infrastructure in place that can sustain what we create/do? Shouldn’t we be putting all our energy/resources/time/effort to design/build/rebuild/demand stronger systems/infrastructures/frameworks? And I apply this reasoning to all sectors, including my own: Arts and Culture. I wonder if we should “pause” that impulse of creating objects and material stuff until we have a clearer idea of how we are going to continue living on this planet. Can we redirect all of that creativity towards something else? Maybe towards something that is more useful to our present communities/society?
Luc Meier’s presentation at Paradigm Shift Forum, Mapping Festival 2019. Curated by Carmen Salas.What I am proposing isn’t linked to the materiality of the art object itself but to the impact of the art practice, and the characteristics and potential of the system that sustains it. It is about placing the emphasis on ideas, values, knowledge exchange, wisdom, tools for change, etc. or as Domenico Dom Barra once said: “it is about shifting the focus from the art piece to the art practice and from the artist to the community, art can influence society with its practices. We should engage in those that can help nurture human values and positive counter-narratives. It’s about acting and not about making”.
This initiative doesn’t necessarily need to be “vast”. I believe small gestures/actions are in the end more powerful than spectacular works of art — think Eliasson’s blocks of ice brought to London from Greenland so the public could observe/interact with them while melting outside the Tate Modern.
If art is a reflection of who we are, of what is meaningful, what we value and of our principles…If the work of art mirrors who the artist was at the moment of its production, what I hope is that in those moments and what comes after, art/artists are more conscious and socially engaged. Imagine art which is capable of rekindling values of care, kindness, compassion, action-taking, social justice and cooperation. I’d like art to take a larger social dimension. Art isn’t about stagnation, conformism, fear. Art is about risk taking, resistance, empowerment and transformation.
If we are going to have to re-engineer society after coronavirus, we need art that is less about individualism and the “artistic genius” and more about artists and institutions that focus on systematic solutions and collective/collaborative practices that foster community care and participation, collective consciousness and action-taking.
Can we use this time to 1) identify and analyse the weaknesses, strengths and opportunities of our sector 2) think and discuss how to build a stronger, fairer, more resilient and sustainable sector 3) plan/design the next steps accordingly?
Moving content online and commissioning artists/cultural practitioners to create new digital content/activities is important but, in my honest opinion, I think we should also use a bit of that money/time/energy/resources to create think tanks/work groups, etc. (where we involve institutions, artists, funders, governments and citizens) to discuss structural problems and design solid and long-lasting strategies. We don’t need an over saturation of content/activities as if there is no tomorrow. What we need is a stronger sector.
Thanks for reading, and stay safe.
*Author: Carmen Salas. Text proofread by Alejandra Johnson.

Written by
Carmen Salas
Independent Curator & Cultural Producer [art+tech, society, digital culture] https://carmensp.com/

Στα πλαίσια της αλληλεγγύης και συναντώντας τη συλλογική ανάγκη για ανθρώπινη επαφή περισσότεροι από 100 συνάνθρωποί μας ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας και συμμετέχουν στις ολιγομελείς ομάδες ψυχολογικής στήριξης με την υποστήριξη του Κέντρου Ψυχοδραματικών Συναντήσεων Αθηνών.

Παρότι η ανθρώπινη ιστορία έχει καταγράψει και άλλες περιόδους συλλογικής κρίσης, για τους περισσότερους από εμάς οι σημερινές συνθήκες είναι πρωτόγνωρες και κάθε ένας και κάθε μία μας τις βιώνει με διαφορετικό τρόπο.
Είναι σημαντικό το διάστημα που Μένουμε Σπίτι να νιώθουμε ότι υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι με τους οποίους μπορούμε να μοιραστούμε τις ανησυχίες μας. Οι ομάδες ψυχολογικής υποστήριξης έχουν σαν σκοπό να δημιουργήσουν ένα ανθρώπινο δίκτυο σύνδεσης και μοιράσματος και να δώσουν χώρο στις σκέψεις και τα συναισθήματά μας.
Αν ενδιαφέρεστε να συμμετάσχετε, παρακαλούμε, επισκεφθείτε τον ιστότοπό μας (www.psychodramath.gr) και συμπληρώστε την αίτηση συμμετοχής