|
Η Αυθεντική Αντίδραση: ένας διάλογος για την ομοφοβία και την τρανσφοβία συμπεριλαμβάνεται στον πολυσυλλεκτικό τόμο με τις σημαντικότερες καλλιτεχνικές παρεμβάσεις στον τομέα της ψυχοεκπαιδευσης και θεραπείας που έχουν υλοποιηθεί στην Ελλάδα τα τελευταία πενήντα χρονια. Στο σχετικό άρθρο αναλύεται η μεθοδολογία, ο σκοπός και η επίδραση της παρέμβασης όπως την αντιληφθήκαμε από την επαφή μας με τους συντέλεστες, τους συνδημιουργούς και το κοινό. Ευχαριστούμε την επιστημονική ομάδα και όλους τους συντελεστές της έκδοσης για την πενταετή εργασία τους προκειμένου να υλοποιηθεί αυτό το πολύπλευρο και πολύ σημαντικό έργο. Το θέατρο κοινότητας δεν έχει τα κατάλληλα εργαλεία ούτε προυποθέτει την συμβολή ψυχοθεραπευτών στην λειτουργία του. Δεν έχει την αξίωση, ούτε θα έπρεπε, να θεωρείται ψυχοθεραπεία μέσω της τέχνης. Η συμμετοχή σε μία τέτοια καλλιτεχνική παρέμβαση ως δραματουργός, ηθοποιός, σκηνογράφος, σκηνοθέτρια...δε σε τοποθετεί σε θέση θεραπευτή ούτε θεραπευόμενου. Η μήπως αυτό κάνει; Η διαδικασία δημιουργίας μίας παράστασης θεάτρου κοινότητας μπορεί να λειτουργήσει ως πρόσκληση διερεύνησης, αρχικά προσωπικής και στη συνέχεια συλλογικής. Η επιβεβαίωση του αισθήματος του ανήκειν, η ορατότητα της προσωπικής αφήγησης, η κάθαρση που φέρνει το μοίρασμα (ή η προσδοκία αυτής) είναι στοιχεία που απευθύνονται στην ψυχή και προσδοκούν τη θεραπεία την κοινότητας από το τραύμα που έχει υποστεί ή έχει προκαλέσει στο εαυτό της. Προς το παρόν το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι το θέατρο κοινότητας εξ' ορισμού θεραπεύει την έλλειψη κοινότητας. Είθε! να την αναπτύξει κιόλας.  Comments are closed.
|
